Excursie in Mesa Verde

Vandaag een ontspannen dag. We gaan met de camper naar het parkeerterrein bij de ingang van de camping. Daar zijn diverse voorzieningen, zoals een winkel waar we ansichtkaarten kunnen kopen en een zelfbedieningswasserette. Terwijl de was draait schrijven we kaarten en werken we onze weblog bij. Het is overigens vrij koud en regenachtig, zodat dit soort bezigheden goed uitkomt. Hierna gaan we naar het museum verderop in het park. Daar is veel te zien over de geschiedenis van de (Pueblo) indianen. Heel interessant.

Voor de middag hebben we een excursie (700 year tour) geboekt. Met een bus en een gids gaan we diverse bezienswaardigheden in het park langs. Hoogtepunt is een bezoek aan Cliff Palace. Een compleet dorp in een bergwand. Heel fraai! Overigens is men niet in staat om alle geheimen van het bestaan van de mensen (indianen) die hier gewoond hebben te ontrafelen.

Overigens ook heel prettig om door een ander rondgereden te worden, al moet gezegd worden dat de gids wel erg breedsprakig was. Alleen jammer dat het zo bleef regenen, al begon het eind van de middag wel op te klaren. Al met al een leuke en ontspannen dag!

Een lange etappe naar Mesa Verde

Vandaag een lange etappe. We rijden eerst naar Page en doen daar wat boodschappen bij Safeway. Op het parkeerterrein staat een zelfde camper als de onze en ook van Road Bear. De huurder van deze camper, een Brit, sprak ons aan met de vraag hoe onze ervaringen met onze camper waren. Ik vertelde hem dat die van ons zo trilde in het stuur, waarop hij zei dat hij dezelfde ervaring had. En ook hij dacht in het begin dat er iets niet goed was. Hij was er achter gekomen dat het bij dit type hoorde, maar dat het wel inspannend was om er zo mee te rijden. Dit stelde mij wel gerust, omdat ik me nu niet meer af hoefde te vragen of er iets met de camper aan de hand was.

Hierna weer op weg. Via Highway 98, 160 en 163 door Monument Valley. Een prachtige rit, waarbij de associaties met diverse westerns boven komen. Vervolgens via Highway 162, 41, 160 en Cortez naar Mesa Verde, waar we even na 16.00 uur aankomen. We staan hier op Morefield Campground in het park. Prachtig gelegen. Gelukkig hadden we onze plek van tevoren gereserveerd omdat alle plekken bezet waren. Voldaan dat we na zo’n lange rit weer onze bestemming bereikt hadden namen we een biertje op de goede afloop en ging Loek weer aan zijn dagelijkse BBQ ritueel.

Met Steve het ruige terrein in

Vandaag staat een excursie met Steve van Paria Outpost op het programma. In 2011 heeft hij ons gereden naar de South Coyote Buttes en White Pocket. Vandaag laat hij ons wat andere plekken zien. Om acht uur rijdt hij met zijn terreinwagen voor en kunnen we op pad. De tocht gaat over werkelijk onbegaanbare paden, maar Steve scheurt daar overheen alsof het niks is. Voor hem is dat waarschijnlijk ook zo. En overigens is het zo dat je als je te langzaam gaat of stilstaat dat je dan juist de kans loopt om in het rulle zand vast te lopen. Het landschap is volstrekt verlaten; de hele dag komen we werkelijk niemand tegen. Ons eerste doel is Joes Ranch. Een verlaten ranch, te midden van diverse bijzondere formaties. Vervolgens naar Soap Creek, waar vele prachtige gekleurde rotsformaties te zien zijn. We krijgen volop de gelegenheid om ons met het fotograferen uit te leven. Het is wel jammer dat de zon zich niet al te uitbundig laat zien, maar dat is gewoon niet anders. Daarna verder naar nog meer plekken met fraaie formaties. We besluiten de tour met een bezoek aan de formaties die zich heel mooi weerspiegelen in het water bij Middle Reservoir. Al met al wordt het een zeer geslaagde dag. Er blijft hier zoveel moois te zien. Tegelijkertijd zit hier ook een keerzijde aan. Steve vertelde dat hij ook de Duitse fotograaf Synnatschke tot zijn klanten mag rekenen. Hij heeft inmiddels vele foto’s van mooie gebieden in het westen van de VS op zijn website gezet (www.synnatschke.de) en dat stimuleert weer anderen om ook deze gebieden op te zoeken. Gevolg hiervan is dat het steeds moeilijker wordt om permits voor de Wave te krijgen, maar ook dat andere gebieden vroeg of laat alleen met een permit toegankelijk zijn. Zo is de verwachting dat White Pocket binnenkort alleen met een permit te betreden is.

Al met al worden we rond 17.30 uur weer afgezet bij Paria Outpost na een dag vol mooie indrukken. Daarna weer lekker aan het bier en weer lekker buiten gegeten. Een mooie dag!

Op naar Paria Outpost

Na een koude, heel stille en donkere nacht, bijtijds opgestaan. Na het ontbijt de afvaltanks van de camper geleegd en de watertank gevuld omdat we de komende 2 nachten ook geen voorzieningen hebben. Hierna naar het parkeerterrein van de Grand Canyon Lodge. Het was nog niet al te druk zodat het lukte om de camper kwijt te kunnen. Hierna gewandeld naar het Bright Angel Point, waar vandaan je een schitterend uitzicht over de Canyon hebt. Het is voor mij de 4^e keer dat ik dit natuurwonder mag aanschouwen en iedere keer raak ik toch weer diep onder de indruk. Het verschil met de South Rim, waar we de voorgaande keren zijn geweest, is dat het hier niet zo toeristisch is en dat het veel groener is. Komt omdat het hier wat vaker regent. De afstand tussen de North Rim en de South Rim is hemelsbreed 16 km, maar over de weg moet je een afstand van 357 km overbruggen. Een bezoek aan zowel de North- als de South Rim op één dag is dus onmogelijk. Hierna op weg naar Paria Outpost, tussen Kanab en Page. Eerst over dezelfde weg als waar we gisteren gereden hebben, Highway 67 die ook wel de Grand Canyon Highway wordt genoemd. Een prachtige rit, vooral door de bomen die zich nu met hun schitterende herfstkleuren laten zien. Onderweg getankt en dan blijkt wel heel duidelijk hoe dorstig dit voertuig is. Als je met je creditcard betaalt slaat de pomp af als er $100 op de teller staat. En dan is de tank nog lang niet vol. Dus moet de creditcard er voor de 2^e keer aan geloven. Na ruim 43 gallon (circa 162 liter) en $ 172 zit de tank weer voor een tijdje vol. Via Kanab rijden we door naar Paria Outpost, waar we rond 15.30 aankomen. Er hing een briefje op de deur voor “Henk Dijstra” dat we de volgende ochtend opgehaald worden voor een excursie in de omgeving. We mogen gratis met onze camper overnachten op het terrein. Het is hier aanzienlijk warmer dan in de Grand Canyon. In oktober in korte broek en T-shirt nog heerlijk buiten….

Naar de North Rim van de Grand Canyon

Na een (voor mij) onrustige nacht ’s ochtends vroeg diverse pogingen gedaan om het een en ander voor het probleem van het trillende stuur geregeld te krijgen. De eerste poging strandde op een dame die mij niet meer wist te vertellen dan dat men op maandag na 08.30 weer aan het werk was. De dame bleek in Nieuw Zeeland te zitten….. Het nut van zo’n noodnummer werd wat mij betreft daarmee een stuk minder. De klantenservice van Ford gaf aan dat de dichtstbijzijnde garage in Las Vegas was en dat er voor maandag niets te regelen viel. Ze hadden de indruk dat er waarschijnlijk iets met de uitlijning/balancering van de banden was en dat er op zich wel met de camper te rijden viel, maar dat lieten ze verder aan mij over. Wat nu te doen? Terug naar Las Vegas zou betekenen dat een groot deel van onze reis een heel andere wending zou krijgen en dat met name de leukste excursies in het begin er bij in zouden schieten. En dat was bepaald geen aanlokkelijk alternatief. Loek vond dat we het gewoon er maar op moesten wagen en ons oorspronkelijke plan volgen. Dat trillen moesten we dan maar aan wennen en misschien kunnen we er onderweg wat aan laten doen. En zo hebben we vandaag ruim 350 kilometer naar de camping bij de North Rim van de Grand Canyon gereden. Een prachtige camping, vlakbij de rand van de canyon. Het is hier wel flink kouder dan in Las Vegas!

Op pad met een trillend stuur

We zijn weer vroeg op. Eerst met Road Bear, de verhuurder van onze camper, gebeld om af te spreken wanneer ze ons komen ophalen. Daarna op naar het ontbijt, waarbij we ook weer door het casino wandelen. Ook op dit vroege tijdstip zie je mensen aan de goktafels- en automaten. Het gaat hier werkelijk dag en nacht door. Sommige mensen zitten als echte zombies naar de schermen op de automaten te kijken. Ik vind het een vreselijke wereld hier. Het ontbijt bestond uit een waanzinnig uitgebreid buffet en daar hebben we maar flink gebruik van gemaakt. Om 10.30 kwam het busje van Road Bear om ons naar het verhuurstation te brengen. Na het verzorgen van de nodige papieren en de mondelinge uitleg kregen we onze camper mee en konden we op pad. Eerst naar Walmart om boodschappen voor de komende dagen in te slaan. En dan kunnen we eindelijk op pad. Ik vond dat het stuur van de camper nogal trilde en reed nog even langs Road Bear om dat te melden. Daar was echter alleen nog een van de dames van de receptie aanwezig. De zei dat het waarschijnlijk aan het wegdek en de grootte van de camper lag. Omdat ik onderweg toch vond dat het niet helemaal normaal was heb ik onderweg het noodnummer van Road Bear gebeld. Die kon ook niks concreets doen, maar gaf wel het nummer van de klantenservice van Ford (het merk van de camper) door. Dat moest ik de volgende dag na 7.00 uur Central Time bellen om te kijken wat er aan te doen was. Dit alles maakte me wel behoorlijk onrustig omdat ik niet wist wat er aan de hand was.

Intussen toch maar doorgereden naar Valley of Fire State Park met de bedoeling om daar de nacht door te brengen. Vanwege het weekend was de camping in het park echter vol en moesten we naar een alternatief uitwijken. We kwamen terecht in RV Park Robbins Nest in Overton. Een 50+ park vlakbij bij Valley of Fire. Hier waren meer dan voldoende plekken beschikbaar. Lekker buiten bij onze camper gegeten en dan naar bed.

We gaan op reis!

Vandaag gaat het dan toch echt gebeuren! Om exact 9.15 rijdt de taxi voor om ons naar Schiphol te brengen. Het is onderweg behoorlijk mistig en dat blijkt later op de dag invloed te hebben op ons verdere reisschema. Toen we op Schiphol waren aangekomen zagen we dat vele vluchten door de mist waren vertraagd. Ons vliegtuig naar Detroit zou om 13.15 vertrekken en niets wees er op dat dat anders zou verlopen. Na eerst even rondgekeken te hebben (o.a. de bedrijvigheid vanaf het panorama platform bekeken) konden we door de paspoortcontrole en naar de gate. Het vreselijk beveiligingscircus moeten we lijdzaam ondergaan. Alles, maar dan ook alles moet uit de broekzakken (ook de al dan niet gebruikte zakdoek) in een plastic bakje. Verder ook de schoenen, broekriem, telefoon, laptop; alles moet door de detectiepoort. En daarna moet je op sokken alles weer bij elkaar graaien en fatsoeneren. Uiteindelijk zitten we dan op tijd in het vliegtuig, maar dan komt de mededeling dat er gewacht wordt op diverse vertraagde passagiers; kennelijk van vertraagde aansluitende vluchten. Uiteindelijk werd het een half uur later. Op zich niet zo’n ramp, ware het niet dat de overstaptijd in Detroit daarmee wat krapper werd.

Na ruim 8 uur vliegen komen we dan in Detroit aan. Daar komt dan het ritueel van de immigratie controle om de hoek kijken. Wij kwamen per abuis in een rij terecht waar men een blauw formulier moest invullen. In het vliegtuig hadden ze gezegd dat dat voor ons niet nodig was. Maar goed, wij hebben braaf dat blauwe formulier ingevuld. Het was volgens mij nauwelijks leesbaar maar de beambte vond het prima zo. Verder moesten we van alle 10 de vingers een afdruk maken, werd er een foto gemaakt, een paar vraagjes gesteld en dat was het dan. Viel eigenlijk nog wel mee. Daarna door de douane, die het blauwe formuliertje weer innam. Het doel van dat formuliertje ontgaat me. Vervolgens naar de bagageband omdat je op het eerste vliegveld waar je aankomt je koffers zelf mee moet nemen naar de aansluitende vlucht. Uiteindelijk bleek het allemaal mee te vallen en waren we precies op tijd voor de aansluitende vlucht naar Las Vegas. En tenslotte staan we dan om 19.00 uur op het vliegveld van Las Vegas. Na een wilde taxirit zijn we dan tegen acht uur ’s-avonds in hotel Luxor. Alles bij elkaar zijn we dan bijna 24 uur onderweg en dat is aan de lichamelijke toestand ook wel te merken.

We kijken nog even rond in het casino van het hotel, nemen een flinke pul bier en gaan dan eindelijk naar bed.

Welkom op onze reislog!

Hallo en welkom op onze reislog!

Binnenkort gaan we op reis naar de USA! Op de kaart kun je onze geplande reis en de plekken van onzeverhalen enfoto's bekijken. Meer informatie over onze reis vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Graag tot ziens en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Henk en Loek